3.12 czwartek, g. 18:30 – grupa Krąg Senior II
I o mazurze opisowo ciąg dalszy…
Figury w mazurze – odmiennie niż w kadrylu – nie były z góry ustalone i ułożone w obowiązującym porządku. Rozwijały się i wiązały jedna w drugą swobodnie, według pomysłu wodzireja, który mógł improwizować cały przebieg tańca, wespół z innymi parami komponując żywiołowo, za każdym razem inaczej. Krzyże, młyńce, dwa rzędy ku sobie tańczące, odbijany, zwodzony, wybierany i wiele, wiele innych figur łączono różnie, tworząc rozmaite układy tańca w zależności od liczby uczestniczących w nim par.
W wieku XIX trudne kroki mazurowe ćwiczono w szkołach tańca. Wypracowano setki figur mazurowych dla różnej liczby par: czterech, ośmiu, dwunastu, szesnastu i więcej. Karol Mestenhauser opisał je i opublikował w podręczniku do nauki mazura. Znajdują się w nim opisy szeregu obowiązkowych figur, takich jak zwodzony (z chusteczką), odbijany i inne, w których popisywała się solowa para, a nade wszystko tancerze – kto zręczniej, kto piękniej zatańczy Mazura tańczono w salonach wyłącznie przy muzyce instrumentalnej, komponowanej do tańca. Nie śpiewano w nim jak w ludowym mazurku.
Wielką rolę w upowszechnieniu mazura w Polsce i w Europie odegrali oficerowie legionów polskich w czasach Napoleona. Udział ich w tańcu podczas balów za granicą budził podziw, zwiększał jego popularność jako naszego tańca narodowego, wzmacniał w emigrantach poczucie polskości.
Mazurki jako utwory muzyczne występowały albo jako solowe utwory instrumentalne, albo w formie pieśni patriotycznych. Należy do nich Mazurek Dąbrowskiego – nasz hymn narodowy; pieśń do słów W. Pola: Grzmią pod Stoczkiem armaty, Mazur Chłopickiego, Mazurek 3 Maja, Ostatni mazur (ułański) – Jeszcze jeden mazur dzisiaj. Do tańca – wg K. Czerniawskiego – „najlepsze były mazury” skomponowane w XIX wieku przez Nowakowskiego i Dobrzyńskiego. O . Kolberg podaje około 150 nazwisk kompozytorów mazura do tańca, między innymi: F. Tymolskiego, A. Wrońskiego, K. Namysłowskiego, W . Osmańskiego.
Spośród polskich tańców narodowych mazur jest nie tylko najbardziej rozbudowanym tańcem, ale jest na pewno najtrudniejszym ze względu na szybkie tempo, różnorodne akcenty oraz mnogość figur i kroków.
Na dzisiejsze zajęcia przygotowałem mazura z opery “Halka” Stanisława Moniuszki w wykonaniu Ludowego Zespołu Artystycznego „PROMNI” im. Zofii Solarzowej SGGW w Warszawie z roku 2002. Pytanie tylko, czy biorąc pod uwagę libretto “Halki”, i miejsce gdzie się ona dzieje, stroje szlacheckie to jest dobry wybór…
Ocenę pozostawiam Wam… 🙂
Zapraszamy do zapoznania się z prezentacją.
Pozdrawiamy: Wojciech Magdziarz Beata Umińska (w zast, Paweł Sokołowski)
kapela: Joanna Hajkiewicz, Sokołowski Paweł, Dariusz Skrobania, Natalia Skrobania, Ewa Kuźmińska
zdjęcie: arch zespołu Krąg