Witajcie,
o ile prezentacje czwartkowe będą opierać się na wykonaniach mazura przez różne zespoły, szczególnie mazura z oper “Straszny Dwór” i “Halka’ Stanisława Moniuszki, o tyle na wtorkowych zajęciach warsztatowych postaram się przybliżyć różne wykonania pozostałych polskich tańców narodowych.

Na początek polonez.
Tańczony pod koniec XVI i w XVII wieku na dworze królów polskich polonez, obok znanej wówczas w Polsce pawany i innych tańców obcych, był swego rodzaju paradą szlachty przed królem: stanowił nieodzowną część ceremoniału dworskiego.
Otwierano nim największe uroczystości. Był tańcem poważnym, dostojnym.
Zaczynała go i prowadziła para „najznakomitsza”. Za nią szły godnie, posuwiście inne pary. Długi korowód par we wspaniałych narodowych strojach podążał za idącymi na czele, to w krąg, to po liniach kolisto-esowatych, jak olbrzymi, wielobarwny, wijący się wąż.
Niewiastę prowadził mężczyzna blisko, po swej prawej stronie, za rękę ułożoną lekko na jego prawej lub lewej dłoni uniesionej w przód. Od czasu do czasu szerokim gestem przeprowadzał partnerkę przed sobą na swoją lewą stronę i na powrót na prawą. Taniec urozmaicały ukłony i grzecznościowa rozmowa.

Zapraszam do zapoznania się z prezentacją poloneza “Pożegnanie Ojczyzny” w wykonaniu Zespołu Pieśni i Tańca LUBLIN.

Pozdrawiam!
Wojtek Magdziarz
zdjęcie: arch. zespołu Krąg