Fenomen„kolędowania” współtworzą słowa pieśni i muzyka, zachowania, wierzenia i rekwizyty, praktyki kościelne i świeckie, urządzanie domostwa, przygotowywanie świątecznego jadła, a także różnego rodzaju inscenizacje z grupami przebierańców. W dzisiejszej polszczyźnie słowo kolęda łączy różne znaczenia: wizytę, święta Bożego Narodzenia,opłatek, dar. W ujęciu jako utwór muzyczny czy zapis słowny, przez długie lata kolędami nazywano tylko pieśni noworoczne o charakterze życzącym, nie zaś bożonarodzeniowe; te ostatnie aż do XIX wieku określano mianem kantyczek,pieśni nabożnych. Utwory,  które prezentujemy, są autentycznymi świadkami tradycji ludowej, XIX i XVIII wiecznej.
Dzięki nim, przez tyle wieków udaje się podtrzymywać i upowszechniać stare obrzędy noworoczne,które stanowią połączenie słowiańskich tradycji z nauką Kościoła. Zabieg ten doprowadził do tzw. polonizacji ewangelicznego przekazu o narodzeniu Jezusa.Zwróćcie proszę uwagę na budowę treściową utworów, w których dochodzi do asymilacji Biblii do realiów polskich i chłopskich. Obejmują one scenerię zdarzeń z życia domowego i gospodarskiego, polski klimat, przyrządy i urządzenia,a także potrawy czy wreszcie elementy strojów ludowych.

 

 

 

Zespół Pieśni i Tańca Ziemi Szczecińskiej “Krąg” Pałacu Młodzieży – Pomorskiego Centrum Edukacji w Szczecinie
choreografia: Artur Kotwas
opracowanie muzyczne: Beata Umińska
Szczecin 2020 r.