No i kontynuujemy pracę z oberkiem…

Cechą charakterystyczną oberka są popisy np. tylko dziewcząt lub tylko chłopców (przy czym zawsze jest to grupa a nie pojedyncze osoby, które są bardziej charakterystyczne dla tańców rosyjskich) oraz kołowe rysunki.
Mężczyzna urozmaica taniec wplatanymi doń hołubcami i mocniejszymi przytupnięciami. W XIX wieku tańczono oberka (z uwagi na to, że jest wykonywany w bardzo szybkim tempie) z poprzedzającym go polonezem, czyli tańcem „chodzonym”, i następującym po nim wolniejszym – kujawiakiem.
Istnieją oberki wyłącznie instrumentalne lub instrumentalno-wokalne. W muzyce artystycznej spotykamy je w twórczości F. Chopina (wśród mazurków), H. Wieniawskiego, R. Statkowskiego, G. Bacewicz. Oberki do tańca towarzyskiego, odbiegające od wzorów ludowych, komponowali: O . Kolberg, L. Lewandowski, H. Wieniawski, K. Namysłowski, W. Osmański, K. Szymanowski, F. Dzierżanowski i inni.

Na dzisiejsze zajęcia przygotowałem nieco inne wykonanie tańca norodowego, typowo baletowe, z elementami akrobatycznymi nawet…
Ciekawe, czy wam sie takie wykonanie oberka spodoba…
Wojciech Magdziarz

Źródło zdjęcia: arch. zespołu Krąg