Świadomość narodowej odrębności tańców obecna była na ziemiach polskich już w XIV wieku za panowania Władysława Jagiełły, kiedy to kaznodzieje wskazywali na negatywne wpływy tańców niemieckich i francuskich. W XVI i XVII wieku w Polsce tańce francuskie, niemieckie, włoskie i hiszpańskie odróżniano od swojskich chodzonych, gonionych, gęsich, skocznych, świeczkowych, mienionych, śpiewanych, wielkich, małych i wyrwanych, wśród których badacze doszukują się źródłowych form polskich tańców narodowych. Jednym z nich jest Krakowiak. Dzisiejsza lekcja, to pierwsza część spotkania z tym tańcem narodowym.